ba euria ari zuela
eta galduak ginela galduak ginela mendian
—hotz!—
beldurgarria zen gaua
—beltz!—
eta horra orain ipuin barregarria:
erantzi nuen larruazala
kremaileran irekiz lepotik behera
—tximist!—
eta harekin egin nizun oihal-txabola bat
ez zintezten busti
atera nuen bihotza eta gora nuen jaurti
bengala berde bat zen ahapetik oihuka:
ixo! ixo! ixo!
alaba daukat lo!
atzamarrak eten
eta txotxetan txikitu nituen
—otx!—
su handi bat pizteko neure ahoan
orduan heldu zen otsoa
—isil!—
eta mendiko ardiak jan zituen
ezkilak eta guzti
ixo! ixo! ixo!
alaba daukat lo!